PANI JESIEŃ
Przeszedł sobie dawno
śliczny, złoty wrzesień…
Teraz nam październik
dała Pani Jesień…
Słono takie śpiące,
coraz później wstaje,
ptaszki odlatują,
hen, w dalekie kraje.
W cieniu, pod drzewami
cicho śpią kasztany,
każdy błyszczy pięknie,
niby malowany.
Lecą liście z drzewa
różnokolorowe,
te są żółto-złote,
a tamte – brązowe.
Jeszcze niby ciepło,
słonko świeci, grzeje…
aż tu nagle skądejś
wichrzysko zawieje.
Chmur wielkich deszczowych
nazbiera, napędzi…
tak się pan listopad
nauwija wszędzie.
Z. Dąbrowska
