- „Pokaż proszę” – powitanie z dziećmi – rodzic mówi rymowankę, a dziecko pokazuje i robi to, o czym mówi rodzic.
Pokaż proszę, gdzie masz oczy,
gdzie masz uszy,
a gdzie nos,
pokaż rękę,
pokaż nogę,
gdzie na głowie rośnie włos?
podnieś rękę
tupnij nogą
kiwnij głową „tak” lub „nie”
klaśnij w ręce
skocz do góry
i uśmiechnij się!
2. „Dzień Dziecka” – pogadanka – rodzic pyta dziecko, czy wie, jakie jest dziś święto. Dziecko pokazuje dzisiejszy dzień w kalendarzu i mówi, że dziś jest 1 czerwca czyli Dzień Dziecka. Następnie rodzic pyta dziecko:
- Co to znaczy „być dzieckiem”?
- Czy lubisz być dzieckiem? Dlaczego tak/nie?
- Po co jest Dzień Dziecka?
Tłumaczy, że to okazja, by tego dnia dzieci traktować szczególnie, pamiętać o nich, ale też by dorośli rozmawiali między sobą o tym, co zrobić, by dzieciom na całym świecie żyło się lepiej.
3. „Karuzela” – zabawa ruchowa – dziecko trzyma wraz z rodzicem chustę. Rodzic włącza piosenkę „Karuzela”. W trakcie zwrotek dziecko trzymając chustę chodzi wokół koła, podczas refrenu staje, podskakuje i faluje chustą. Przy kolejnej zwrotce zmienia kierunek marszu. Zabawę prowadzimy przez czas trwania piosenki.
(https://www.youtube.com/watch?v=QB-QVbt57T8)
4. „O prawach dziecka” – słuchanie wiersza M. Brykczyńskiego – dziecko siedzi wygodnie, a rodzic czyta wiersz:
O prawach dziecka
Niech się
wreszcie każdy dowie,
I rozpowie w całym świecie,
Że dziecko to także człowiek
Tyle, że jest mały.
Dlatego ludzie uczeni
Którym za to należą się brawa,
Chcąc wielu dzieci los odmienić
Stworzyli dla was mądre prawa.
Więc je na co dzień i od święta
próbujcie dobrze zapamiętać:
Nikt mnie siłą nie ma prawa zmuszać do niczego,
A szczególnie do zrobienia, czegoś niedobrego.
Mogę uczyć się wszystkiego co mnie zaciekawi
I mam prawo sam wybierać, z kim się będę bawić.
Nikt nie może mnie poniżać, krzywdzić, bić, wyzywać,
I każdego mogę zawsze na ratunek wzywać!
Jeśli mama albo tata już nie mieszka z nami
Nikt nie może mi zabronić, spotkać ich czasami.
Nikt nie może moich listów czytać bez pytania
Mam też prawo do tajemnic i własnego zdania.
Mogę żądać, żeby każdy uznał moje prawa
A gdy różnią się od innych, to jest moja sprawa.
Tak się w wiersze poukładały Prawa dla dzieci na całym świecie
Byście w potrzebie z nich korzystały, najlepiej jak umiecie”
Następnie rodzic rozmawia z dzieckiem na temat treści wiersza i doświadczeń własnych dziecka:
- O czym był ten wiersz?
- Czy dzieci to też ludzie?
- Po co nam prawa?
- Jakie prawa zostały wymienione w wierszu?
- Czy można nas zmuszać do robienia zła?
- Czy można nam zabronić widywać rodziców?
- Kto wybiera z kim mamy się bawić?
- Jakie jeszcze mamy prawa?
- Co to są obowiązki?
- Czy macie jakieś obowiązki?
Kolejno rodzic wyjaśnia dziecku, że prawa i obowiązki są po to, by wszystkim lepiej się wspólnie żyło. Prawa to to, co nam się należy, co zostało zapisane w Konstytucji, czyli najważniejszych dokumencie państwowym, a jeśli nie jest to spełniane to możemy się z tym zgłosić do sądu. Obowiązki natomiast to to, co my mamy zrobić, dać od siebie. One również pomagają nam lepiej żyć w społeczeństwie. Musimy znać prawa, by nikt nie zrobił nam krzywdy, by nie pozwalać sobie na złe traktowanie. Prawa dziecka są spisane w Konwencji Praw Dziecka, a za ich nieprzestrzeganie obowiązują kary. Istnieją również organizacje takie jak UNICEF, które dbają o to, by były one przestrzegane, starają się odkrywać przypadki łamania praw dziecka i wyciągać z nich konsekwencje.
5.„Zabawki na miejsce!” – zabawa ruchowa – rodzic przypomina dziecku, że ma ono prawo do zabawy, ale i obowiązek sprzątania po sobie. Zachęca, by zamieniło się teraz w zabawki, które mają wrócić na swoje miejsce. Po kolei wskazuje, co ma udawać, np. misie, samochody, lalki. Dziecko zachowuje się jak te przedmioty i w taki sposób przemieszcza się do miejsca w pokoju, gdzie leżą dane zabawki. Zabawę prowadzimy wymieniając 4-5 różnych zabawek.
6. „Jesteśmy dziećmi” – osłuchanie z piosenką – dziecko aktywnie słucha piosenki. Rodzic zachęca dziecko, by za każdym razem, gdy usłyszy słowa: „jesteśmy dziećmi”, podniosło ręce do góry. Po wysłuchaniu rodzic rozmawia z dzieckiem na temat treści piosenki. Kolejno wspólnie powtarzają tekst pierwszej zwrotki i refrenu.
(https://www.youtube.com/watch?v=7K3_mSb1zRQ)
Jesteśmy dziećmi
Czy jesteś z Afryki,
Czy też z Ameryki,
Nie jest ważne gdzie mieszkamy,
Bo jesteśmy tacy sami.
Jesteśmy dziećmi! Chcemy miłości!
Jesteśmy dziećmi! Chcemy radości!
Chcemy by często tulono nas
I żeby miło płynął nam czas.
Czy mówisz po polsku,
Czy też po japońsku,
Wszyscy dobrze rozumiemy,
Czego tak naprawdę chcemy.
Jesteśmy dziećmi! Chcemy miłości!
Jesteśmy dziećmi! Chcemy radości!
Chcemy by często tulono nas
I żeby miło płynął nam czas.
Jesteśmy dziećmi! Chcemy miłości!
Jesteśmy dziećmi! Chcemy radości!
Chcemy by często tulono nas
I żeby miło płynął nam czas.
7. „Kolorowe prawa” – zabawa ruchowa – rodzic rozkłada na podłodze kartkę zieloną i czerwoną. Dziecko porusza się swobodnie do piosenki. „Jesteśmy dziećmi”, a gdy muzyka zostanie wyciszona, rodzic czyta zdania. Jeśli są one prawdziwe to dziecko staje przy zielonej kartce, a jeśli nie – przy czerwonej. Po sprawdzeniu poprawności wykonania zadania i rozmowie, rodzic znów włącza muzykę, a dziecko swobodnie porusza się po pokoju.
- Mam prawo uderzyć kolegę, kiedy on mnie uderzył.
- Mam prawo płakać, kiedy jest mi bardzo smutno.
- Mam prawo nic nie robić na zajęciach zawsze, kiedy mam na to ochotę.
- Mam prawo bawić się z kim chcę.
- Mam prawo zaglądać do cudzych szuflad.
- Mam prawo powiedzieć, że mam zły humor.
- Mam prawo do kontaktów z mamą i tatą, nawet gdy rodzice nie mieszkają razem.
- Mam prawo zniszczyć rysunek kolegi/koleżanki, jeżeli mi się nie podoba to, co namalował/a lub jestem zły.
- Mam prawo do zabawy po zajęciach.
8. „Skąd jestem?” – zabawa dydaktyczna – rodzic pyta dziecko, na jakim kontynencie mieszkamy i pokazuje go na mapie świata. Potem pyta o nazwy pozostałych kontynentów. Następnie rozkłada na dywanie karty obrazkowe przedstawiające mieszkańców Afryki, Azji oraz Ameryki i prosi dzieci o zastanowienie się gdzie dana postać może mieszkać. Kolejno rodzic pyta dziecko, co wie o krajach i życiu na poszczególnych kontynentach. Po wysłuchaniu odpowiedzi dziecka, uzupełnia wiadomości. - – Indianie – to tubylcze ludy obu Ameryk. Ich nazwa pochodzi z pomyłki Krzysztofa Kolumba – gdy przypłynął on do Ameryki, myślał, że jest w Indiach i nazwał ich mieszkańców Indianami. Pióropusze Indian były przeznaczone tylko dla tych najbardziej walecznych i różniły się one ze względu na plemię. Indianie przemieszczali się wraz ze swoim tipi – namiotami na drewnianej konstrukcji, przykrytej skórą. Na początku ich bronią były łuki i włócznie. Indianie zaliczani są do rasy żółtej.
- – Eskimosi – to mieszkańcy Arktyki. Aktualnie mówi się „Inuici”, nazwa „Eskimos” jest dla nich obraźliwa. Jedzą głównie mięso zwierzęce, np. renifery czy foki. Zajmują się więc polowaniami, często małe dzieci towarzyszą w tym swoim tatusiom. Głównie poruszają się tam łodziami, a w okresie zimy skuterami śnieżnymi i saniami, które powożą psy husky. Nie mieszkają już w igloo, ale kolorowych domkach. Igloo służy za mieszkanie podczas wypraw łowieckich. Mają jasną cerę, ciemne włosy i wąskie oczy. Dziś ubierają się już nie tylko w skóry, gdyż mają dostęp do tego, co jest na całym świecie, ale potrzebują tego, co najcieplejsze. Inuici zaliczani są do rasy żółtej.
- – Afrykańczycy – mieszkańcy Afryki mają ciemną skórę, bujne, ciemne, kręcone włosy, duże usta. Ich domy budowane są z trawy, gliny, gałezi. W Afryce zazwyczaj jest gorąco i brakuje wody, po którą Afrykańczycy muszą chodzić bardzo daleko. W związku z tym, że jest tam bardzo gorąco i sucho występuje wiele chorób i brakuje jedzenia. Rosną tam np. banany. Zamieszkują tam dzikie zwierzęta, jak lew czy tygrys. Afrykańczycy zaliczani są do rasy czarnej.
- – Azjaci – tradycyjny strój chiński to kimono, możemy też spotkać wachlarze oraz chińskie czapeczki. Azjaci wyróżniają się ciemnymi włosami, skórą w odcieniu żółtym i skośnymi oczami. Jedzą pałeczkami, a do dań dodawany jest głównie ryż. Najbardziej znanym Azjatyckim zwierzęciem jest Panda. Chińczycy wymyślili latawce i domino. Azjaci zaliczani są do rasy żółtej.
9. „Indianin” – wykonanie karty pracy – rodzic prezentuje i omawia z dzieckiem jak należy wykonać zadanie (kolorujemy pióropusz według instrukcji rodzica. Indianina kolorujemy według własnego pomysłu). Następnie wydaje polecenia kontrolując wykonywanie zadania, np.:
- Pokoloruj pierwsze pióro na żółto.
- Na trzecim piórku narysuj dwa koła.
- Pokoloruj drugie piórko na zielono.
- Na drugim piórku narysuj trzy kreski.
- Pokoloruj trzecie piórko na niebiesko.
- Resztę pióropusza i Indianina pokolorujcie według uznania.
(https://przedszkouczek.pl/wp-content/uploads/2020/04/Pi%C3%B3ropuszM.pdf)
10. „Indiański taniec” – zabawa ruchowa – dziecko maszeruje po kole w rytmie piosenki „Indiański taniec”. Na słowa: „heja, heja” podskakuje do góry. Zabawę prowadzimy przez czas trwania piosenki.
(https://www.youtube.com/watch?v=ZKslipdC-sY)
11. „Na Grenlandii” – zabawa matematyczna – rodzic rozkłada na dywanie wymieszane obrazki igloo z numerami od 1 do 4/5. Zachęca dziecko do wykonania następujących zadań:
- Ułóż igloo w kolejności od 1 do 4/5.
- Wskaż trzecie/ ostatnie/ przed ostatnie/ drugie igloo z kolei.
- Na które igloo z kolei wskazuję?
- Podczas ocieplenia dwa igloo roztopiły się. Zabierz dwa igloo. Ile pozostało?
- Jedno igloo było źle zbudowane i się zawaliło. Zabierz jedno igloo. Ile zostało?
- Inuici odbudowali dwa igloo. Ile ich teraz jest? Dołóż dwa igloo.
(https://przedszkouczek.pl/wp-content/uploads/2020/04/NaGrenlandii.pdf)
12. „Wyprawa” – zabawa ruchowa – dziecko ustawia się za rodzicem. Rodzic mówi tekst i wraz z dzieckiem ilustruje go ruchem:
My idziemy na wyprawę (maszerujemy w miejscu)
My się reniferów i fok nie boimy (kiwamy głową i ręką w geście przeczącym)
o, co to? (pokazujemy palcem na cokolwiek)
To jest wielkie morze!
My nie możemy przejść nad, (podnosimy wysoko kolana)
My nie możemy przejść pod, (schylamy się)
My nie możemy go przefrunąć (udajemy, że latamy)
My musimy je przepłynąć! (naśladujemy pływanie)
My idziemy na wyprawę (maszerujemy w miejscu)
My się reniferów i fok nie boimy (kiwamy głową i ręką w geście przeczącym)
o, co to? (pokazujemy palcem na cokolwiek)
To jest wielka góra!
My nie możemy przejść nad, (podnosimy wysoko kolana)
My nie możemy przejść pod, (schylamy się)
My nie możemy nad nią przefrunąć (udajemy, że latamy)
My nie możemy jej przepłynąć (naśladujemy pływanie)
My musimy ją ominąć! (obracamy się)
My idziemy na wyprawę (maszerujemy w miejscu)
My się reniferów i fok nie boimy (kiwamy głową i ręką w geście przeczącym)
o, co to? (pokazujemy palcem na cokolwiek)
To jest wielki tunel!
My nie możemy przejść nad, (podnosimy wysoko kolana)
My nie możemy przejść pod, (schylamy się)
My nie możemy nad nim przefrunąć (udajemy, że latamy)
My nie możemy go przepłynąć (naśladujemy pływanie)
My nie możemy go ominąć (obracamy się)
My musimy się przeczołgać! (czołgamy się)
My idziemy na wyprawę (maszerujemy w miejscu)
My się reniferów i fok nie boimy (kiwamy głową i ręką w geście przeczącym)
o, co to? (pokazujemy palcem na cokolwiek)
To jest wielka foka!
My nie możemy przejść nad, (podnosimy wysoko kolana)
My nie możemy przejść pod, (schylamy się)
My nie możemy nad nią przefrunąć (udajemy, że latamy)
My nie możemy obok niej przepłynąć! (naśladujemy pływanie)
My nie możemy jej ominąć (obracamy się)
My nie możemy się przeczołgać! (czołgamy się)
My musimy uciekać! (biegamy)
13. „Osoba z niepełnosprawnością” – pogadanka – rodzic rozkłada na dywanie pocięty na części znak drogowy oznaczający miejsce parkingowe dla osoby z niepełnosprawnością. Prosi dziecko, by go ułożyło, a następnie pyta:
– Co to jest?
– Co oznacza ten znak?
– Gdzie możemy go spotkać?
Wyjaśnia dziecku, że jest to miejsce parkingowe dla osób z niepełnosprawnością i najczęściej jest zlokalizowane najbliżej wejścia do danego budynku. Następnie pyta:
– Kim jest osoba z niepełnosprawnością?
– Czym ona różni się od nas, gdy jesteśmy chorzy?
Wyjaśnia, że schorzenie, które ma ta osoba, ogranicza jej życie. Często uniemożliwia naukę czy pracę w sposób trwały, tj. może nigdy nie minąć czyli nie da się z tego wyleczyć.
(https://przedszkouczek.pl/wp-content/uploads/2020/04/OsobaZNiepelnosprawnoscia.pdf)
14. „Znajdź to” – zabawa dydaktyczna – rodzic przewiązuje dziecku oczy apaszką. Rodzic ma za zadanie położyć gdzieś jakiś przedmiot, np. klocek. Dziecko z zawiązanymi oczami próbuje odnaleźć klocek, a po chwili rodzic, daje mu wskazówki, jak ma się poruszać, by go odnaleźć. Zabawę można powtórzyć kilka razy, a następnie rodzic pyta dziecko:
- Czy było to łatwe zadanie?
- Jak się czułeś?
- Czy było to przyjemne?
- Czy się bałeś?
- Co widziałeś?
Rodzic tłumaczy, że są osoby, które mają na tyle słaby wzrok lub nie mają go wcale, że przez całe życie mają tak jak Ty, gdy miałeś zawiązane oczy. Następnie pyta dziecko:
- Jak nazywamy taką osobę? (osoba niewidoma)
- Skąd one wiedzą, jak się poruszać, gdzie się zatrzymać itp.?
- Jak możemy im pomóc?
Kolejno rodzic włącza film „N jak niewidomy” i ponownie rozmawia z dzieckiem na temat tego, jak radzą sobie osoby niewidome i jak możemy im pomóc. Możemy również rozdać dzieciom opakowania po lekach, by doświadczyły alfabetu braille.
(https://youtu.be/b-Iow71_1vM)
15. „Co jeśli…” – zabawa dydaktyczna – rodzic zaprasza dziecko do obejrzenia filmu „INTEGRACJA – Osoby z niepełnosprawnością ruchową”. Następnie czyta przykładowe sytuacje i prosi dziecko o odpowiedź, co by w nich zrobiło:
- Chłopcu siedzącemu na wózku inwalidzkim wypadła z ręki zabawka. Co robisz?
- Dziewczynka, która nie widzi (ma chore oczy) wybiera się na spacer i potrzebuje takiej samej pary skarpet. Co robisz?
- Chłopiec, który ma rękę w gipsie potrzebuje zapiąć sweter. Co robisz?
- Bawisz się z kolegami piłką na placu zabaw. Przyjeżdża chłopiec na wózku inwalidzkim, który też chce się pobawić piłką. Co robisz?
Na koniec rodzic pyta dziecko, czy kiedyś w swoim życiu spotkało osobę z podobnymi problemami i jak się wtedy zachowało. Podsumowuje, że dzieci które są chore to takie same osoby jak my. Każdemu z nas może się przytrafić niepełnosprawność nasza czy naszych bliskich, ale mimo to można normalnie żyć. W dzisiejszych czasach jest mnóstwo udogodnień dla osób z niepełnosprawnościami i stają się one coraz bardziej samodzielne, ale dobrze, gdy oferujemy im swoją pomoc, towarzystwo.
(https://youtu.be/90YGkSe-Cro)
16. „Jak się czujesz?” – zabawa dydaktyczna – rodzic kładzie na podłodze karty obrazkowe przedstawiające smutne dzieci i pyta:
- Co przedstawiają zdjęcia?
- Co mogło się wydarzyć?
- Jak czują się dzieci ze zdjęć?
- Jak moglibyśmy im pomóc?
Następnie rodzic wyjaśnia, że dzieci ze zdjęć mogą czuć się gorsze, samotne, smutne, ponieważ np. różnią się wyglądem od innych (a nie mają na to wpływu, np. przez chorobę), nie mają się z kim bawić, nie mają rodziców i nikt do nich nie przyszedł na szkolną uroczystość. Warto zwracać uwagę na takie osoby, pytając, co się stało, czy możemy im jakoś pomóc i zapraszając do wspólnej zabawy. Z pewnością one mogą nam pokazać wiele ciekawych zabaw i zostać naszymi najlepszymi przyjaciółmi.
(https://przedszkouczek.pl/wp-content/uploads/2020/04/JakSieCzujesz.pdf)
17. „Jestem smutny, gdy…” – zabawa dydaktyczna – rodzic rozkłada na dywanie karty obrazkowe przedstawiające różne emocje i wraz z dzieckiem je nazywa. Następnie dziecko bierze do ręki dowolną kartę i dokańcza zdanie: „Jestem smutny/wesoła/zły/przestraszona/zdziwiony, gdy…”. Następnie robi to rodzic. Kolejno podsumowuje, że każdy z nas odczuwa te emocje i nie jest to nic złego. Warto o nich głośno mówić, by otrzymać pomoc, jeśli tego potrzebujemy i nauczyć sobie z nimi radzić.
(https://przedszkouczek.pl/wp-content/uploads/2020/04/JestemSmutnyGdyM.pdf)
18. „Nasze humory” – wykonanie pracy plastycznej – rodzic omawia z dzieckiem sposób wykonania pracy plastycznej – nanosimy farbę na kartkę papieru i rozdmuchujemy ją słomką, czekamy aż wyschnie, następnie dorysowujemy rączki, nóżki, buźki obrazujące nastroje i doklejamy oczka.
19. „Chcę mieć przyjaciela” – słuchanie opowiadania D. Niewoli
Chcę mieć przyjaciela
Mam na imię
Nosalek. Tak nazwały mnie przedszkolaki, bo mój ogromny czerwony i wesoły
nochal sterczy tak jak u Pinokia. Jestem Pajacem i zajmuję miejsce na
największej wersalce w przedszkolnym kąciku lalek. Obok mnie mieszka misio –
Krzysio, który ma oczy z guzików – jedno zielone, a drugie – granatowe.
Powiem Wam w sekrecie, że Krzyś był kiedyś bardzo smutnym misiakiem. Siedział
tak sobie na wersalce i siedział. I nikt nie chciał się z nim bawić.
Dziewczynki tuliły lalki w pięknych sukienkach, woziły je wózkami na spacery i
karmiły plastelinowymi ciasteczkami. Chłopcy byli zajęci budowaniem garażów i
autostrad dla samochodów, a miś – siedział na tej swojej wersalce i wzdychał –
Kiedy ktoś mnie przytuli?. Raz nawet odważył się i wyszeptał
– Basiu, zabierz mnie na spacerek. Ale dziewczynka albo nie usłyszała, albo nie
miała ochoty spacerować.
– To przez te twoje śmieszne oczy – mówiły lalki – Jedno inne , drugie inne!
– Ale przecież serduszko mam takie samo jak wszystkie misie: pluszowe – szeptał
Krzyś i wycierał smutne łezki, które kapały z guzikowych oczu. Nawet lalki nie
chciały z nim rozmawiać.
Właśnie wtedy do przedszkolnej sali przyszedłem właśnie ja – Nosalek. Posadzono
mnie obok misia- Krzysia, który uśmiechnął się do mnie i nieśmiało spytał –
– Będziemy przyjaciółmi?
– No pewno!- krzyknąłem uradowany, bo też bardzo chciałem mieć przyjaciela.
– Naprawdę? – pytał zdziwiony Krzyś- bo ja mam takie śmieszne oczy.
– A ja – mam duży nos – roześmiałem się.
Chwyciłem misia za pluszową łapkę. Mocno, ile tylko miałem siły.
Po przeczytaniu opowiadania rodzic rozmawia z dzieckiem na temat treści opowiadania i doświadczeń własnych dziecka:
- Kto jest bohaterem opowiadania?
- Dlaczego Nosalek miał takie imię?
- Z kim zaprzyjaźnił się Nosalek?
- Dlaczego dzieci nie bawiły się z misiem?
Rodzic przypomina dziecku, że poznało mieszkańców innych kontynentów, ale też osoby z niepełnosprawnościami. Pyta, czy one mogłyby być jego przyjaciółmi. Wyjaśnia, że z każdym możemy się bawić, każdy z nas jest inny i może do tej zabawy wnieść coś ciekawego. Dzięki temu, że jesteśmy różni świat jest tak fascynujący.
20. „Szukamy przyjaciół” – zabawa ruchowa – rodzic zaprasza dziecko do pociągu. Wspólnie maszerują rozglądając się na boki w poszukiwaniu przyjaciół. Co chwila zatrzymują się, spotykając kolejno: słonia – robią z rąk trąbę; lwa -czworakują; królika- podskakują w miejscu kilka razy; Nosalka – robią pajacyki; misia Krzysia – siadają na podłodze, śmiejąc się.
21. „Tolerancja – trudne słowo” – burza mózgów – rodzic zadaje pytania:
– Co to znaczy tolerancja?
– Czy Nosalek i miś byli tolerancyjni?
– Czy Wy jesteście tolerancyjni?
Następnie tłumaczy, że tolerancja oznacza, że jesteśmy otwarci na wszystko, co inne od nas. Szanujemy, czyli nie wyśmiewamy się, nie odrzucamy ludzi którzy zachowują się inaczej niż my, wyglądają inaczej niż my czy mają odmienne zdanie na jakiś temat. Bohaterowie poznanego opowiadania byli tolerancyjni, gdyż mimo swoich wad i różnic, zaprzyjaźnili się ze sobą. Rodzic prosi, by dziecko powtórzyło wyraz „tolerancja” i podzieliło go na sylaby.
22. „Chodzimy jak…” – zabawa ruchowa – dziecko maszeruje po dywanie, a rodzic wyznacza sposób, w jaki ma chodzić, np. jak ludzie bardzo zmęczeni, smutni, radośni, jakby padał deszcz, jak po gorącym piasku, skacząc po kamieniach. Każdą zmianę rodzic sygnalizuje klaśnięciem, prosząc jednocześnie o zmianę kierunku poruszania się. Sposób chodzenia zmieniamy 6 razy.
23. „Jesteśmy dziećmi” – wykonanie kart pracy.
https://przedszkouczek.pl/wp-content/uploads/2020/05/JestesmyDziecmiM.pdf